Herries Anne - Narzeczone lorda Ravensdena (Dwie siostry).pdf - marzenka2100

Anne Herries - Narzeczone lorda Ravensdena

Anne Herries - Narzeczone lorda Ravensdena

A NNE H ERRIES

N ARZECZONE

L ORDA R AVENSDENA

(inny tytuł: Dwie siostry)

Anne Herries - Narzeczone lorda Ravensdena

ROZDZIAŁ PIERWSZY

Październik 1811 roku

- Odwagi, Beatrice! Czy pozwolisz, by wystraszyły cię bajki o smokach

i czarownicach? O, nie, nie dam im wiary! - Nawet nie zdawała sobie sprawy z

tego, że rozmyśla na głos. - To przecież bzdura, niewyobrażalna bzdura!

Ojciec by się za ciebie wstydził.

Przebiegł ją dreszcz, więc ciaśniej otuliła się peleryną, którą wiatr

zdzierał jej z ramion. Zbliżała się do bram opactwa Steepwood od wschodu, od

strony wsi Steep Abbot, która przycupnęła pod kruszejącymi murami w

miejscu, gdzie na granty posiadłości wpływała rzeka.

We wsi za jej plecami panował absolutny spokój, niebieskawozielone

gałęzie smukłych drzew muskały wody małego zalewu utworzonego przez

rzekę. Przed nią na tle zmierzchającego nieba majaczyły masywne kształty

starodawnego opactwa, którego grunty już od dawna niemal w całości leżały

odłogiem. Nawet za najlepszych czasów opactwo trudno było uznać za sympa-

tyczne miejsce, ale u schyłku dnia robiło się tu wręcz złowieszczo, za co winę

w dużej mierze ponosiła karmiona przesądami ludzka wyobraźnia.

- Nie ma najmniejszego powodu do niepokoju - powiedziała sobie

Beatrice, przyglądając się grze cieni. - Jak to ujął mistrz Szekspir? O, właśnie:

„Bojaźń tak dobrze czyni zdrajcą, jak i zdrada”. Nie zdradzaj własnych

przekonań, Beatrice. Nie dawaj wiary gadaniu i zabobonom.

Z opactwem jednak wiązało się mnóstwo opowieści, a wszystkie

Anne Herries - Narzeczone lorda Ravensdena

mrożące krew w żyłach.

Mnisi otrzymali tę ziemię w XIII wieku. Zabudowania wzniesiono na

pięknym zalesionym terenie nad rzeką Steep. Początki opactwa spowiła mgła

zapomnienia, powszechnie uważano jednak, że przed wieloma, wieloma

wiekami na jego gruntach stała rzymska świątynia. Niektóre z historii o

opactwie były tak straszne, że bledli przy nich nawet dzielni mężczyźni.

Może więc drżenie i chłód, które ogarnęły ciało Beatrice, gdy

przystanęła, by rozejrzeć się dookoła, nie były wyłącznie skutkiem jesiennej

pogody.

- Głupia, trzeba było pamiętać, że już jesień i wcześnie się ściemnia! -

skarciła się Beatrice. - Czemu nie wyruszyłaś w drogę powrotną pół godziny

wcześniej?

Był czwarty tydzień października 1811 roku i okazało się, że wieczór

zapada znacznie szybciej, niż spodziewała się Beatrice. Rozsądek tym razem ją

zawiódł, bo do wioski Abbot Giles był ładny kawałek drogi.

Większość rozważnych kobiet, mieszkanek czterech wsi otaczających

opactwo ze wszystkich stron świata, nawet nie pomyślałaby o wejściu na jego

teren po zmroku, a odkąd osiemnaście lat temu posiadłość tę przejął markiz

Sywell, nie odważyłaby się na to również za dnia.

Beatrice Roade należała do zuchwałej mniejszości. W wieku

dwudziestu trzech lat była naturalnie starą panną, a okres wstydliwych

rumieńców miała już za sobą (choć nie do końca o nich zapomniała). W

każdym razie zdążyła porzucić wszelką nadzieję na wyjście za mąż. Wysoka,

zgrabna, poruszała się swobodnym, sprężystym krokiem dziarskiej, rzeczowej

kobiety, jaką w istocie była. Miała wyraziste, klasyczne rysy, hipnotyzujące

zielone oczy i włosy koloru lśniących kasztanów, no i trochę onieśmielała

Anne Herries - Narzeczone lorda Ravensdena

okolicznych właścicieli ziemskich, którym nie w smak była jej bystrość ani po-

czucie humoru, często zbijające ich z tropu.

„Panna Roade - mówili o niej, widząc ją na drodze ze wsi do wsi - ten

mól książkowy. A urodą nawet się nie umywa do swojej siostry, panny Oliwii.

O, ta jest piękna!”

Jednak ci sami mężczyźni przez ostatnie piętnaście lat widywali pannę

Oliwię w najlepszym razie przelotnie. Ponieważ jednak odziedziczyła ona

urodę po matce, była piękna. Natomiast panna Beatrice bez wątpienia wrodziła

się w krewnych ze strony ojca, zatem była rozsądna.

Cóż jednak rozsądna panna Roade robiła u bramy opactwa Steepwood,

bramy, która rdzewiała, od niepamiętnych czasów otwarta i bezużyteczna?

Czyżby naprawdę zastanawiała się, czy nie iść skrótem?

Jeśli nawet miejscowi wchodzili na teren opactwa, to od zabudowań

trzymali się z dala. Korzystali ze ścieżki przecinającej rzeczkę Little Steep i

biegnącej dalej brzegiem zalewu lub obchodzili las Giles, choć do lasu zbliżali

się tylko najodważniejsi.

W lesie bowiem działy się niesamowite rzeczy. Nan opowiedziała

Beatrice, co gadają ludzie. Ostatnio znowu widziano tam nocami światła, a

poza tym plotkowano, że markiz wrócił do swoich dawnych upodobań. Gdy

bowiem Sywell sprowadził się do opactwa, podobno wraz z przyjaciółmi

baraszkował wśród drzew z ladacznicami, a wszyscy byli nadzy i mieli twarze

zasłonięte maskami w kształcie zwierzęcych pysków.

- To skandal, żeby angielski szlachcic postępował w taki sposób! -

oburzyła się Nan nie dalej jak ostatniego ranka, zajęta doprowadzaniem sofy w

salonie do takiego połysku, że w jej drewnianych częściach można by się

przejrzeć. - Aż strach pomyśleć, co tam się dzieje.

Herries Anne - Narzeczone lorda Ravensdena (Dwie siostry).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: