H.P. Lovecraft - Coś na progu (opowiadania).pdf - KSIĄŻKI NIEPOUKŁADANE - megazynek

H.P. LOVECRAFT

Coś na progu

OGAR

W mych udręczonych uszach pobrzmiewa nieustannie koszmarny furkot i trzepot oraz

jakby słabe, odległe ujadanie jakiegoś wielkiego ogara. Nie jest to sen ani, jak się obawiam,

szaleństwo, zbyt wiele się bowiem wydarzyło, abym mógł mieć jakiekolwiek wątpliwości.

St John jest zmasakrowanym trupem; tylko ja wiem dlaczego i wiem też, że wkrótce

palnę sobie w łeb, strwożony, by i mnie nie spotkał równie okropny los. W głębi mrocznych

posępnych korytarzy upiornych fantazji krąży czarna bezkształtna Nemezis, która

przywiedzie mnie ku samozagładzie.

Niechaj Niebiosa wybaczą głupotę i upodobanie okropieństw, które sprowadziły na

nas obu tak potworny los! Znużeni pospolitością prozaicznego świata, gdzie nawet radości

przygód i romansów mogą się z czasem znudzić, St John i ja zgłębialiśmy radośnie tajniki

wszelkich estetycznych i intelektualnych prądów, obiecujących odsunięcie choć na chwilę

przytłaczającej nas nudy. W swoim czasie interesowaliśmy się jednocześnie tajemnicami

symboli stów i ekstazami prerafaelitów, lecz każdy nowy trend wkrótce tracił dla nas swój

urok, przestawał być pociągający i pokrywał się patyną.

Pomóc nam mogła jedynie posępna filozofia dekadentów, w której odnaleźliśmy moc,

zwiększając stopniowo głębię i diabolizm naszych penetracji. Niebawem Baudelaire i

Huysman przestali budzić w nas dreszczyk emocji, aż koniec końców pozostały nam jeszcze

bardziej bezpośrednie bodźce nadnaturalnych osobistych przygód i przeżyć. Te właśnie

zatrważające potrzeby emocjonalne przywiodły nas ostatecznie, szlakiem plugawym i

mrocznym, do miejsca, gdzie z trwogą i wstydem snuję swą opowieść, przepełniony dławiącą

grozą, o tym, jak poszukując ekstremalnych doznań, podjęliśmy się odrażających czynów,

takich jak plądrowanie grobów.

Nie potrafię wyjawić szczegółów naszych szokujących wypraw ani nawet po części

wymienić najbardziej plugawych trofeów zdobiących sekretne muzeum, urządzone przez nas

w wielkim kamiennym domu, gdzie wspólnie zamieszkiwaliśmy, tylko we dwóch, bez służby.

Muzeum nasze było bluźnierczym, mrożącym krew w żyłach miejscem, gdzie z szatańskim

gustem neurotycznej wirtuozerii zebraliśmy i stworzyliśmy całe uniwersum grozy, by

pobudzić nimi naszą złaknioną doznań perwersyjną wrażliwość. Był to pokój tajemny,

mieszczący się głęboko, bardzo głęboko pod ziemią, gdzie ogromne, skrzydlate demony

wykute z bazaltu i onyksu wyrzygiwały z wykrzywionych diabelskim uśmiechem ust strugi

zielonego i pomarańczowego światła, a ukryte pneumatyczne rury wprawiały w

kalejdoskopowy tan śmierci rzędy czerwonych, trupich istot przyobleczonych w fałdziste,

obszerne czarne szaty.

Przez rury te płynęły wonie, jakich w danym momencie byliśmy spragnieni. Niekiedy

był to zapach bladych cmentarnych lilii, innym razem narkotyczna woń kadzideł

przywodząca na myśl wschodnie świątynie podczas pochówku tamtejszych władców, kiedy

indziej zaś - aż drżę na to wspomnienie! - przerażający, rozdzierający duszę odór świeżo

rozkopanego grobu.

Wzdłuż ścian tej odrażającej sali stały sarkofagi pradawnych mumii ustawione na

przemian z udatnymi, wyglądającymi jak żywe ciałami, dziełami doskonale przygotowanymi

według najlepszych przepisów sztuki wypychania zwierząt, oraz kamiennymi nagrobkami

skradzionymi z najstarszych cmentarzy świata. W niszach tu i ówdzie umocowane były

najróżniejszych kształtów czaszki i głowy, zachowane w rozmaitym stadium rozkładu. Można

tu było napotkać zarówno gnijące, łyse czerepy szlachciców, jak i świeże, promieniejące

złociste główki niedawno pogrzebanych dzieci. Wszystkie malowidła i posągi przedstawiały

diabły i demony, niektóre z nich były moim i St Johna dziełem.

Zamknięta na klucz aktówka oprawna w wygarbowaną ludzką skórę zawierała pewne

nie znane i nie nazwane rysunki będące rzekomo dziełem Goi, które autor popełnił, lecz nigdy

nie ośmielił się ich opublikować. Były tam upiorne instrumenty muzyczne, smyczkowe, dęte

drewniane i dmuchane, z których od czasu do czasu z St Johnem dobywaliśmy kakofonii

przerażających swym dysonansem przenikliwych dźwięków, w wyłożonych zaś hebanem

gablotach umieszczona była najbardziej nieprawdopodobna i niewyobrażalna w swej

różnorodności kolekcja cmentarnych łupów, jaką zdołała kiedykolwiek zgromadzić ludzka

perwersja i szaleństwo. Szczególnie o tej kolekcji wolałbym się nie wypowiadać. Dzięki

Bogu, że miałem odwagę ją zniszczyć, nim podjąłem decyzję o unicestwieniu samego siebie!

Łupieżcze wyprawy, podczas których gromadziliśmy nasze niewypowiedziane skarby,

zawsze były pamiętnymi pod względem artystycznym wydarzeniami. Nie byliśmy

prymitywnymi hienami cmentarnymi, jedynie pracowaliśmy ogarnięci specyficznym

nastrojem, który tworzyły krajobraz, otoczenie, pogoda, pora roku i blask księżyca. Rozrywki

owe stanowiły dla nas najbardziej wyrafinowaną formę ekspresji, toteż staraliśmy się, by

wszystko dopięte było na ostatni guzik. Niewłaściwa pora, światło błyskawic czy rozmiękła

po deszczu, mlaskająca gleba w zupełności zniweczyłyby ekstatyczną radość, jaka ogarniała

nas po ekshumacji kolejnego złowrogo uśmiechniętego, skrywanego przez ziemię sekretu. Z

nienasyceniem, gorączkowo poszukiwaliśmy nowych miejsc i oczekiwaliśmy na właściwe

naszym dziełom warunki - St John zawsze był przywódcą i to on doprowadził nas w końcu w

to drwiące, przeklęte miejsce, które sprowadziło na nas obu odrażającą i nieuchronną zgubę.

Jakiż posępny i złośliwy los ściągnął nas na ten upiorny holenderski cmentarz?

Wydaje mi się, że to mroczna plotka i legendy, opowieści o śmiałku, pogrzebanym przed

pięcioma stuleciami, który ongiś sam był łupieżcą grobów i skradł ze starego grobowca

pewien potężny przedmiot. Pamiętam ostatnie chwile owej sceny - blady jesienny księżyc

wiszący nad grobami, rzucającymi długie cienie, groteskowe drzewa o koronach

zwieszających się nisko ku bujnej, nie przyciętej trawie i murszejącym płytom; ogromne

legiony dziwnych, gigantycznych nietoperzy przelatujące na tle tarczy księżyca; prastary,

obrośnięty bluszczem kościół wskazujący długim, widmowym palcem w zagniewane niebo;

świecące owady, które tańczyły jak błędne ognie pod cisami nieopodal; smród zgnilizny,

roślinności i trudniej rozpoznawalnych rzeczy mieszał się niesiony podmuchami wiatru

płynącego od odległych bagien i mórz i, najgorsze z tego wszystkiego, słabe, lecz słyszalne,

ujadanie jakiegoś ogromnego psa, którego nie mogliśmy dojrzeć ani nawet umiejscowić. Na

ten dźwięk zadrżeliśmy, przypominając sobie opowieści wieśniaków, ten bowiem, którego

szukaliśmy, wiele stuleci temu znaleziony został martwy, okrutnie rozszarpany kłami i

pazurami jakiejś nieznanej, niewyobrażalnej bestii.

Pamiętam, jak rozkopaliśmy grób cmentarnego rabusia i jak byliśmy przejęci,

wyobrażając sobie siebie, grób, blady łypiący księżyc, upiorne cienie, groteskowe drzewa,

gigantyczne nietoperze, prastary kościół, dławiące wyziewy, tańczące błędne ogniki,

delikatne pojękiwanie nocnego wiatru i dziwaczne, na wpół słyszalne, dochodzące nie

wiadomo skąd ujadanie, co do którego nie byliśmy pewni, czy rozlegało się naprawdę, czy też

tylko się nam zdawało.

Nagle nasze łopaty zgrzytnęły o coś twardszego niż ziemia i oczom naszym ukazała

się gnijąca trumna pokryta substancjami mineralnymi, które osadziły się na niej przez

stulecia. Wieko było niesamowicie grube i twarde, lecz w końcu sforsowaliśmy je i

nasyciliśmy oczy widokiem tego, co znajdowało się wewnątrz.

Dużo, zdumiewająco dużo pozostało w trumnie mimo upływu pięciuset lat. Szkielet,

choć w wielu miejscach pogruchotany szczękami istoty, która go zabiła, trzymał się w kupie

ze zdumiewającą trwałością, my natomiast napawaliśmy się widokiem białej czaszki, długich,

mocnych zębów i bezokich oczodołów, w których niegdyś, tak jak w naszych, płonął żar. W

trumnie leżał amulet o osobliwym, egzotycznym wzorze, który śpiący nosił zapewne na szyi.

Przedstawiał on dziwnie wyrzeźbioną figurkę warującego skrzydlatego psa lub sfinksa z na

wpół psim pyskiem, wykonaną na modłę orientalną z małego kawałka nefrytu. Rysy istoty

były ze wszech miar odrażające, jakby pławiła się ona ongiś i syciła śmiercią, zwierzęcym

bestialstwem i czystym, niepohamowanym złem.

U podstawy znajdowała się inskrypcja w języku, którego ani ja, ani St John nie

potrafiliśmy zidentyfikować, od spodu zaś jak pieczęć wytwórcy wyrzeźbioną była

groteskowa, niesamowita czaszka.

Gdy tylko go ujrzeliśmy, wiedzieliśmy, że musimy mieć ten amulet, bo tylko on mógł

być godziwym łupem, pamiątką z tego, liczącego sobie pięć stuleci, grobu. Pożądaliśmy go,

nawet gdyby jego kształty nie były nam znajome, ale były, stwierdziliśmy to, gdy

przyjrzeliśmy mu się bliżej. Mogły wydawać się obce wszystkim tym, którzy znają jeno

sztukę i literaturę dostępną trzeźwym na umyśle, zrównoważonym koneserom, my jednak

rozpoznaliśmy w tym przedmiocie rzecz wzmiankowaną w zakazanym „Necronomiconie”

szalonego Araba, Abdula Alhazreda, upiorny duchowy symbol pożerającej umarłych sekty z

niedostępnego Leng w Azji Środkowej. Nazbyt dobrze rozpoznaliśmy złowrogie rysy

opisywane przez starego arabskiego demonologa, rysy, jak pisał, nakreślone na wzór jakiejś

niejasnej, nadnaturalnej manifestacji dusz tych, którzy niepokoją umarłych i żywią się nimi.

Zabrawszy zielony nefrytowy obiekt, raz jeszcze spojrzeliśmy w ziejące pustką

oczodoły w zapadłej twarzy jego właściciela i zasypaliśmy grób, by wyglądał tak, jak go

zastaliśmy. Gdy pospiesznie opuszczaliśmy owo odrażające miejsce, a skradziony przedmiot

spoczywał w kieszeni St Johna, mieliśmy wrażenie, że nietoperze całym stadem zanurkowały

ku ziemi, którą niedawno rozkopywaliśmy, jakby zamierzały poszukiwać w niej jakichś

plugawych i przeklętych, acz smacznych kąsków. Jesienny księżyc był jednak blady i świecił

słabo, toteż nie mogliśmy tego potwierdzić.

Następnego dnia, gdy opuszczając Holandię, wyruszyliśmy w drogę powrotną do

domu, wydawało się nam, że z oddali dobiega nas słabe ujadanie jakiegoś gigantycznego psa.

Jesienny wiatr zawodził jednak smętnie i żałośnie, toteż nie mogliśmy stwierdzić tego na

pewno.

W niecały tydzień po naszym powrocie do Anglii zaczęły dziać się osobliwe rzeczy.

Żyliśmy jak para odludków, bez przyjaciół czy służby, tylko my dwaj w starej posesji stojącej

wśród rzadko uczęszczanych posępnych trzęsawisk. Do drzwi naszych nieczęsto zatem pukali

goście.

Od tej pory wszelako niepokoiły nas nocne drapania i szurania, nie tylko do drzwi,

lecz również do okien, zarówno na parterze, jak i na piętrze. Pewnego razu dostrzegliśmy

wielkie, nieprzejrzyste cielsko mroczniejące w oknie biblioteki, gdy wpływał przez nie blask

księżyca, kiedy indziej zaś wydawało się nam, że gdzieś nieopodal rozlega się głośny ni to

furgot, ni trzepotanie. W obu przypadkach poszukiwania nasze spełzły na niczym i

H.P. Lovecraft - Coś na progu (opowiadania).pdf

Plik z chomika:

Inne pliki z tego folderu:

Inne foldery tego chomika: