Magdalena Imię to pochodzi od przydomka Marii z Magdali. Nazwa miejscowa Magdala jest pochodzenia aramejskiego i odpowiada hebrajskiej nazwie Migdal, czyli wieża ryb.
święta Maria Magdalena
wspomnienie obchodzimy 22 lipca
Patronka zakonów kobiecych, Prowansji, Sycylii, Neapolu, dzieci, które mają trudności z chodzeniem, fryzjerów, kobiet, osób kuszonych, ogrodników, studentów i więźniów.
Maria Imię to pochodzi ze zgrecyzowanego hebrajskiego Mirjam, Marjam. Etymologicznie imię to łączy się z akadyjskim mariām — ‘napawa radością’. W greckiej wersji Nowego Testamentu występuje forma Mariám. Należy także dodać, że etymologia tego imienia nie jest pewna. Na temat jego pochodzenia wypracowano wiele hipotez. Jedni wyprowadzają je od mara — ‘być tłustym’, a w dalszym znaczeniu — ‘być pięknym’. Inni wywodzą je od egipskiego meri-jam i tłumaczą — ‘ukochana przez Jahwe, ukochana przez Boga’ lub ‘miłująca Boga’. Według Hieronima imię to znaczy — ‘pani’. Jeszcze inni wywodzą je od czasownika rawah, który znaczy poić i sądzą, że imię to oznacza — ‘napawająca radością, przyczyna naszej radości’.
Według biblijnej relacji Maria pochodziła z Magdalii - "wieży ryb" nad Jeziorem Galilejskim. Jezus wyrzucił z niej siedem złych duchów (Mk 16, 9; Łk 8, 2). Odtąd zalicza się do kręgu Jego uczniów i wraz z innymi niewiastami troszczy się o wędrujące z Nim grono.Była obecna podczas ukrzyżowania i śmierci Jezusa (Mk 15, 40; Mt 27, 56; J 19, 25) oraz zdjęcia Go z krzyża i pogrzebu. Była jedną z trzech Marii, które udały się do grobu, aby namaścić ciało Ukrzyżowanego, ale grób znalazły pusty (J 20, 1). Marii Magdalenie ukazał się Zmartwychwstały Jezus jako ogrodnik (J 20, 15). Ona pierwsza powiedziała Apostołom o Chrystusie, że On żyje (Mk 16, 10; J 20, 18).W tradycji Marię Magdalenę utożsamiano z innymi Mariami - Marią z Betanii, siostrą Łazarza; z Marią, grzesznicą obmywającą nogi w domu Szymona oraz z Marią Egipcjanką, nierządnicą (V w.), która po nawróceniu miała żyć jako pustelnica nad Jordanem.Według greckiej tradycji Maria Magdalena zmarła w Efezie, a jej relikwie zostały przeniesione w roku 899 do Konstantynopola przez cesarza bizantyjskiego Leona VI Mądrego. Według tradycji Zachodu przybyła do południowej Francji, gdzie głosiła wiarę w Chrystusa w okolicach Marsylii i Aix. Potem trzydzieści lat spędziła na pustelni w St. Baume.W ikonografii św. Maria Magdalena przedstawiana jest według tradycji, która utożsamiła ją z innymi Mariami. Ukazywana w długiej szacie z nakrytą głową; w bogatym książęcym wschodnim stroju lub jako pokutnica, której ciało osłaniają długie włosy; w malarstwie barokowym ukazywana bez odzieży lub półnago. Jej atrybutami są: dyscyplina, instrumenty muzyczne, krucyfiks, księga - znak jej misyjnej działalności, naczynie z olejkiem, kadzielnica, gałązka palmowa, czaszka, włosiennica, zwierciadło.
***********************************************************************
święta Magdalena Zofia Barat
Założycielka Zgromadzenia Najśw. Serca Jezua | wspomnienie obchodzimy 25 maja
Święta Magdalena Zofia Barat urodziła się 12 grudnia 1779 roku w Joigny we Francji. Jej ojciec był bednarzem, a matka pracowała w winnicy. Do jej duchowego rozwoju i wykształcenia przyczynił się jej brat Louis, który został duchownym. Magdalena w wieku piętnastu lat oddała się studiom teologicznym. Był to jednak dal Francji ciężki okres. Chrześcijańskie szkoły nie przetrwały Rewolucji Francuskiej i w 1800 roku Magdalena rozpoczęła misję, której poświęciła resztę życia. Początkowo nauczała w szkole dla dziewcząt w Amiens, która wkrótce stała się siedzibą pierwszego Zgromadzenia Sióstr Najświętszego Serca Jezusowego. Następnie została przełożoną kolejnej szkoły i funkcję tę pełniła przez następne 63 lata. Wkrótce w całej Francji zaczęły powstawać instytuty Najświętszego Serca (Sacré Coeur) i wizja świętej Magdaleny, iż kobiety powinny być kształcone, by móc wywierać pozytywny wpływ na społeczeństwo, stała się rzeczywistością. W 1826 roku działalność Zgromadzenia zatwierdził papież. Tymczasem Magdalena organizowała nowe instytuty i odwiedzała te, które już działały, dzieląc się swą wizją kształcenia kobiet i edukowania całego społeczeństwa. Tylko za jej życia 3 600 zakonnic w 86 zgromadzeniach w Europie i w Stanach Zjednoczonych podążyło w jej ślady. Jak zwykle nie zabrakło także przeciwności, a na początku lat czterdziestych XIX w. Zgromadzeniu zaczęły zagrażać adaptacje. Około 1844 roku odzyskało ono jednak swą równowagę i nadal rozwijało się nie tylko na terenie Francji, ale także poza jej granicami (w Polsce istniało od 1843 roku). Założycielka zmarła 25 maja 1865 roku. Beatyfikował ją w 1908 r. Pius X, a kanonizował w 1925 r. Pius XI.
**************************************************************************
· Maria Magdalena (Maria z Magdali - według Biblii żyjąca w I w. n.e. kobieta pochodząca z wioski Magdallah lub Migdal, (z hebr. Migdal oznacza "wieża ryb") obecnie El-Me-dżel odległej o 5 km od Tyberiady, leżącej nad jeziorem Genezaret w Galilei. Należała do kręgu uczniów Jezusa. Przyłączyła się do niego po tym, gdy ten wypędził z niej siedem złych duchów (Łk, 8:2, Mk 16:9). W Kościele rzymskokatolickim przez wieki była utożsamiana z kobietą cudzołożną z Ewangelii Janowej.
Maria Magdalena jest dwunastokrotnie wspominana w Nowym Testamencie, przez wszystkich czterech ewangelistów. U świętego Łukasza pojawia się już na początku działalności duszpasterskiej Jezusa, jeszcze w Galilei (Łk.8.1-3) jako jedna z towarzyszek jego podróży obok Joanny i Zuzanny. W relacjach trzech pozostałych ewangelistów – św. Marka, św. Mateusza i św. Jana – pojawia się dopiero w Judei, w momencie ukrzyżowania Jezusa (Mk 15:40, Mt 27:56, J 19:25). Wszyscy czterej zgodnie piszą o niej jako tej, która jako pierwsza przybyła do grobu Jezusa (Mk 16:1, Mt 28:1, Łk 24:10, J 20:1-3). Ewangelista Jan twierdzi, iż pierwotnie przybyła sama i zobaczywszy pusty grób, zawiadomiła Szymona Piotra. Gdy uczniowie przybyli na miejsce pochówku, ona pozostała na zewnątrz. Tam spotkała Jezusa, początkowo myląc go z ogrodnikiem. Ewangelista Jan oraz Ewangelista Marek to właśnie jej przypisali rolę pierwszej osoby której ukazał się zmartwychwstały Jezus (Mk 16:9, J 19:25) i której nakazał cieszyć się z cudu i dodać odwagi uczniom (Mk 16:10). Była również pierwszą, która miała głosić zapowiedź zbawienia. (J 20,18)
Pierwsi ojcowie kościoła podważali rolę kobiety w życiu duchowym i od samego początku odsuwali je od uczestnictwa w Kościele. Tertulian głosił:
"Nie wolno kobiecie przemawiać w kościele ani też nie wolno jej udzielać chrztów czy ofiarować eucharystii, ani też żądać jakiegokolwiek udziału w męskich funkcjach, a zwłaszcza zaś funkcji kapłana",[1]
Rola kobiety przez odsunięcie jej od wiary sprowadzała się do postaci grzesznicy. Tym samym kościół pragnął zminimalizować rolę Marii Magdaleny. Takie podejście było zgodne nie tylko z Tertulianem ale i również z naukami św. Pawła (1 Tm 2:11-12). W dokumencie "Porządek apostolski" stworzonym przez oponentów Marii, a opisującym wydarzenia Ostatniej Wieczerzy znajduje się fragment:
Jan rzekł: "Kiedy Mistrz pobłogosławił chleb i kielich i rozdał je ze słowami: "To moje Ciało i Krew" nie zaproponował ich kobietom, które są z nami. Marta odpowiedziała: "Nie przekazał ich Marii, ponieważ się śmiała"
Na tej podstawie twierdzono, iż Maria Magdalena wątpiła w zbawienie Jezusa. Zaczęto głosić, iż była nierządnicą i grzesznicą i jako taka nie zasługuje na cześć. Przeciwko Marii Magdalenie występował też twórca luteranizmu Marcin Luter:
Ona nie potrafi myśleć, marzyć, mówić o niczym innym, jako tylko o tym: gdybym miała tego mężczyznę, mego najukochańszego gościa i pana, radowało by się moje serce [2]
Tego typu poglądy spowodowały, iż na długie stulecia Maria Magdalena stała się symbolem pokutnicy i grzesznicy. W średniowieczu tworzono nawet domysły upadku Magdaleny. Jeden z nich mówił o zamożnym pochodzeniu Marii i jej niespotykanej urodzie. Te przywary miały spowodować zejście na złą drogę. Istniał również pogląd, iż Magdalena był żoną Jana Ewangelisty a gdy ten wybrał pójście za Jezusem, zrozpaczona żona oddała się w ręce nierządu. Historie te odpowiadały ówczesnej modzie średniowiecza, identyfikując zmysłową ladacznicę z nawróconą mistyczką. Pomimo późniejszych prób wyniesienia i oczyszczenia imienia Marii Magdaleny taki obraz pozostał w świadomości wyznawców kultury Kościoła Zachodniego.
Jednak były i opinie przeciwne. Święty Hipolit, teolog z początków III w., jako pierwszy nazwał ją "Apostołką Apostołów", zaś benedyktyn Rabanus Maurus, żyjący w IX wieku, uznał za równą apostołom.
Dopiero w 1969 r., papież Paweł VI, oficjalnie oczyścił imię Marii Magdaleny i jej niechlubną tradycję. W 1978 r. z Rzymskiego Brewiarza wyeliminowano inwokacje o Marii pokutnicy i wielkiej grzesznicy.
W późniejszej tradycji Kościoła zachodniego, za sprawą papieża Grzegorza I Wielkiego, Maria Magdalena była utożsamiana z Marią z Betanii siostrą Marty i Łazarza, która namaściła Jezusa drogim olejkiem i "włosami swoimi otarła Jego nogi" (J 11:2) Owo namaszczenie stanowi bardzo ważny fakt z życia Jezusa. Wspominają o nim zgodnie wszyscy czterej ewangeliści (Mk 14:1, Mt 26:6-7). Choć ani Marek, ani Mateusz nie wymieniają imienia kobiety, wiąże się ją a ową grzesznicą wspomnianą przez Łukasza (7:37-38). Połączenie kobiety, z której wypędzono siedem demonów, i grzesznicy obmywającej stopy Jezusa skłoniło egzegetów do twierdzenia, iż jest to jedna postać - Maria Magdalena. Św. Bernard z Clairvaux, żyjący w XI wieku, Marię Magdalenę identyfikował z oblubienicą z Pieśni nad pieśniami oraz z kobietą słuchającą nauk Jezusa (Łk 10:38-42). W swoich kazaniach wielokrotnie wskazywał na powiązanie Marii z Betanii z Marią Magdaleną. Kościół rzymskokatolicki przez wiele wieków w dniu Marii Magdaleny 22 lipca odczytywał Pieśń nad pieśniami. W VI wieku papież Grzegorz I Wielki twierdził, iż Maria Magdalena i Maria z Betanii to ta sama osoba:[3]
Wierzymy, że kobieta, którą Łazarz nazywa grzesznicą a Jan Marią, to ta sama osoba, z której, według Marka, Jezus wypędził złe duchy[4]
W XVI w. francuski humanista Jacques Lefevre d'Etaples wygłosił opinie na temat Marii Magdaleny, twierdząc, iż należy rozróżnić trzy Marie występujące w Nowym Testamencie. Swoją opinię opierał na zdaniu Ojca Kościoła Erazma z Rotterdamu. Ówczesny Kościół sprzeciwił się takim twierdzeniom i pod groźbą uznania Lefevre za heretyka, zmusił go do wyrzeczenia się swoich poglądów.[5]
W Kościele wschodnim Maria Magdalena była zawsze utożsamiana wyłącznie z kobietą, z której Chrystus wypędził siedem złych duchów, i otaczana wielką czcią jako Apostołka Apostołów. Najstarsze jej wizerunki przedstawiają Marię Magdalenę jako niosącą olejki do grobu lub świadka zmartwychwstania.
W tradycji Kościoła prawosławnego istnieje również pogląd, iż Maria Magdalena umarła w Efezie, gdzie wzniesiono bazylikę na jej cześć. Za czasów panowania cesarza Leona Filozofa (886–912), miasto Efez zostało zdobyte przez Turków. Ciało Marii przewieziono do Konstantynopola a gdy ten został zdobyty przez krzyżowców w 1261, święte relikwie zawieziono do Francji, do miasteczka Vézelay, gdzie do dziś istnieje ich kult.
W Ewangeliach gnostyckich Maria Magdalena była wiązana z Mądrością (Sofią) reprezentowała słońce, księżyc i poświatę gwiazd. Żeńskie gnossis Sofii uważano za Ducha Świętego, na ziemi reprezentowanego przez Magdalenę.[6] Dla gnostyków postać Marii Magdaleny miała również znaczenie symboliczne. Jako kobieta była stawiana na równi z duchownymi i biskupami pierwszych wieków chrześcijaństwa. Taką tezę wyznawał gnostyk Marcion. Inny czołowy gnostyk, nauczyciel Marcellina wielokrotnie podróżował do Rzymu jako reprezentant grupy Carpocratian, i tam twierdził, iż otrzymał tajne nauki od Marii, Salome i Marty. Sam Ojciec Kościoła, biskup Ireneusz wspominał o równo traktowaniu mężczyzn i kobiet w liturgii i nauczaniu przez gnostyka Marcus. Tego typu praktyki były przez niego surowo krytykowane. [7] Maria Magdalena jako symbol stanowiła połączenie pierwiastka męskiego i żeńskiego jako jedna całość. Pierwiastek ten określał płciowość boga pod dwojaka postacią.
W Pisti Sophia (Wiara i Mądrość), gnostyckim dziele, napisanym ok, 250 roku w języku koptyjskim Maria Magdalena przedstawiana jest jako opoka Kościoła, przeciwstawiając tym samym twierdzenie o Piotrze z Nowej Ewangelii. Piotr w jej obecności zmuszony jest do odgrywania podrzędnej roli. :"Panie mój, nie możemy dłużej znosić tej kobiety. Ona pozbawia nas wszelkiej sposobności do powiedzenia czegokolwiek. Wciąż zabiera głos"[8] Mądrość Sofii symbolizowała czerń. Magdalena uważana była za tą, która wie wszystko
W Ewangelii Filipa Maria przedstawiana jest jako symbol mądrości. W niej to znajduje się cytat: :"przy Panu zawsze kroczyły one trzy: Maria jego matka, jej siostra i Magdalena, która zwana była jego towarzyszką"| oraz|
"A towarzyszka Zbawiciela jest Maria Magdalena. A Chrystus miłował ją :bardziej od innych uczniów i całował ją często w usta. Pozostali byli :tym zgorszeni i okazywali niezadowolenie. Mówili doń:Dlaczego miłujesz :ją bardziej niż nas? Zbawiciel odpowiadał im mówiąc: Dlaczego nie :miłuję was tak jak ją?"[9]
W Ewangelii Marii znacznie częściej spotykamy się z osobą Marii. Znany jest ustęp gdzie Piotr podważa pozycje Magdaleny i jej związku z Jezusem.
"Siostro, wiemy że Zbawiciel miłował cię bardziej od innych niewiast. Powiedz nam słowa Zbawiciela, które pomnisz, które ty znasz a my nie. (...) Czy zaiste mówił na osobności z kobietą, a nie otwarcie z nami? czy mamy się zwracać i słuchać jej wszyscy? Czy wolał ją od nas? (...)Zapewne Zbawiciel zna ją bardzo dobrze. Dlatego miłował ją bardziej niż nas"[10]
W Ewangelii Tomasza również znajdujemy kilka wzmianek o Marii i również w kontekście oburzenia Piotra:
"Szymon Piotr rzekł im: Niech Maria nas opuści, kobiety niegodne są życia"[11]
W Dialogu zbawiciela, Maria Magdalena przedstawiana jest jako kobieta, która rozpoznała wszystko, występuje pomiędzy trzema uczniami, którzy otrzymują polecenia od Jezusa: Judaszem i Mateuszem, odrzuca prace kobiece i staje na równi z mężczyzną to są, widocznie, działalności kontaktów i prokreacji[12]
Do najbardziej znanych centr kultu Marii Magdaleny należało Rennes-le-Chateau w Langwedocji [13]. oraz wiele innych miejsc we Francji z kościołem Sainte Marie de Magdalen w St Maximus, w miejscu jej pochówku, na czele. Tam znajduje się jej alabastrowy grobowiec. Do innych ważnych miejsc kultu Marii Magdaleny zaliczyć można region Gellone. W Rennes-le-Chateau, w 1059 roku poświęcono jej kościół a w 1096 wybudowano bazylikę Świętej Marii Magdaleny w Vezelay. W tym miejscu w 1271 roku Franciszek z Asyżu założył zakon franciszkanów a w 1146 Bernard z Clairvaux nawoływał do krucjaty.
W pobliżu La Sainte Baume znajduje się pieczara pustelnia Marii Magdaleny. Według francuskiej legendy w miejscu tym Maria Magdalena przez 30 lat wiodła pustelnicze życie, kiedy to statek wraz z jej rodziną: Łazarzem, Martą i uczniami Jezusa- Maximinem i Marcellusem, rozbił się w pobliżu wybrzeży ówczesnej Galii, a dzisiejszej Francji, w okolicach Marsylii. W legendarnej pustelni Magdalena umarła i tam, w niewielkim miasteczku Saint-Maximin-la-Sainte-Baume w Prowansji, została pochowana. W XIII wieku odnaleziono jej domniemane doczesne szczątki. W tym miejscu Ludwik IX w roku 1254 zatrzymał się po powrocie z siódmej krucjaty. Towarzyszący mu de Joinville pisał:
Przybyliśmy do miasta Aix w Prowansji, by czcić świętą Magdalenę, która spoczywa o dzień drogi stamtąd. Dotarliśmy do miejsca zwanego Baume, na bardzo stromej i urwistej skale, w której, jak powiadają, święta Magdalena długo mieszkała w pustelni".
Znane polskie miejsca kultu to Prawosławna Katedra Metropolitalna Świętej Równej Apostołom Marii Magdaleny w Warszawie i Sanktuarium św. Marii Magdaleny w Biłgoraju. Według podań, na miejscu tego drugiego w ...
TheDanceOfEternity